Podróż Katalonia - śladami Salvadore Dali

28. sierpnia 2010 r.

Wylot z Poznania nastąpił bez przeszkód i opóźnień. Samolot Lot-u zabrał na pokład grupy z kilku biur podróży razem zmierzających do Gerony. Przelot początkowo monotonny w końcowej fazie przesparza wielu wrażeń widokowych. Głos kapitana wyrwał nas z błogiego letargu i oznajmił, że właśnie przelatujemy nad Mont Blanc. Na szczęście siedzimy po właściwej stronie samolotu. Mimo że nie zamierzałem fotografować w trakcie lotu, aparat mam pod ręką. Zobaczyć ośnieżony szczyt z ponad 9-ciu tys. m. to jedno, a uwiecznić go dla potomności, to zupełnie co innego. Biała góra nie zawiodła. W środku lata zachowała swój kolor.

Alpy robią ogromne wrażenie. Z samolotu to wrażenie jeszcze się potęguje. To nie jakieś krajowe pasmo gór. To olbrzymi obszar pokryty brunatnymi skalistymi ostrymi szczytami sięgającymi horyzontu. Budzi grozę i szacunek.

A za moment zmiana krajobrazu. Docieramy do wybrzeża Morza Śródziemnego. Błękit morza i postrzępiona linia brzegowa. W dole Marsylia, miejsce na ziemi, które odwiedzimy za kilka dni.

Przelatując nad zatoką naszą uwagę zwraca kolor morza. Przez błękit wody przebija dno mieniące się srebrem. Nieodparcie robi to wrażenie fontanny do której turyści wrzucili miliony różnokolorowych monet. Może i my coś tu wrzucimy, by wrócić w przyszłości.

I w końcu miękko lądujemy w Geronie. Mimo, że to duży port lotniczy, przez który przewijają się miliony turystów, z samolotu do hali przylotów maszerujemy pieszo po płycie lotniska. Za to jest czas, by zrobić kilka zdjęć. W hali przylotów jak zwykle oczekiwanie na bagaż. Ale czeka nas miłe zaskoczenie. W tym pomieszczeniu rozlokowały się wypożyczalnie samochodów. Odnajdujemy Europcar i załatwiamy niezbędne formalności. Pani w okienku jakby oczekiwała na nas. Mając ubiegłoroczne doświadczenie z Sycylii i jak się okazało kartotekę w bazie danych firmy jesteśmy traktowani jak stali klienci. To miłe uczucie. Jakże inne od naszej krajowej codzienności.

Wkrótce dokumenty samochodu i kluczyki mamy w kieszeni. W tym samym czasie nadjeżdżają też nasze bagaże. Po wymianie krótkich uprzejmości z rezydentem kierujemy się na parking, gdzie czeka na nas szary Seat Leon, gotowy do drogi i z pełnym bakiem. To bardzo dobry samochód na wycieczkę. Dzisiaj bogatsi o doświadczenie nie zgadzamy się z tymi, którzy nazywają go "wytworem niemieckiej fantazji i hiszpańskiej precyzji". I co najważniejsze: nasze trzy spore torby mieszczą się bez najmniejszego problemu do bagażnika. Nie mają tyle szczęścia turyści, którzy obok nas wynajęli małego Mercedesa A160.

Wyjeżdżamy z parkingu i już jesteśmy na wakacjach ! 

Gerona, Girona lub Żirona to różne nazwy tej samej katalońskiej miejscowości. Zarezerwowaliśmy nocleg w hotelu Etap. Nie jest to szczyt luksusu, ale standard w zupełności wystarczający dla celów turystycznych i co ważne, przed hotelem bardzo dużo miejsca do zaparkowania samochodu. 

Z hotelu spacerem do centrum jest ok. 15-20 min. Po drodze kilkakrotnie przechodzimy przez rzekę Onyar przepływającą przez miasto, która rozwidlając się tworzy malownicze zakątki. Dalej rzeka jest już uregulowana, a nawet przepływa pod Placa de Catalunya, stanowiącego rodzaj szerokiego mostu. 

Z mostu widzimy cel naszej wycieczki: strzelistą wieżę kolegiaty Sant Feliu, a za nią na wzgóżu gotycką katedrę. Początkowo idziemy nabrzeżem, by obok kolegiaty skręcić w wąskie, malownicze uliczki starego miasta. 

Do katedry prowadzą wysokie schody. Duże wrażenie robi barokowa fasada. Niestety o tej porze katedra jest już zamknięta. Zadowalamy się więc spacerem po starym mieście. Trafiamy do ogrodów i na mury obronne, z których rozciąga się piękny widok na budynek katedry i resztę starówki. Zapada zmrok i włączone zostaje oświetlenie zabytkowych budowli.

Po zwiedzaniu czas na pierwszy posiłek. Wybór restauracji jest duży. Ogródki wychodzą na ulice. Stosujemy sprawdzoną zasadę żony i wybieramy restaurację, w której jest najwięcej klientów. Niestety kontakt z obsługą okazuje się utrudniony. Język angielski nie jest ich mocną stroną, a hiszpański naszą. Menu tylko po katalońsku. Próbujemy zamówić jakieś typowe katalońskie dania. Okazuje się, że otrzymujemy smażoną tłustą kiełbasę z warzywami. Za to katalońskie wino zrobiło na nas bardzo dobre wrażenie.

W dobrym nastroju wracamy do hotelu.    

29. sierpnia 2010 r.

Niedziela. W Katalonii wszystkie sklepy zamknięte. Nie można nawet kupić butelki wody.

Jedziemy do miejscowości Púbol, której nie ma w naszym przewodniku. Znaleźliśmy ją w programie wycieczki oferowanej w katalogu Rainbow Tours. Mieści się tam zamek w przeszłości będący własnością Salvadora Dali oraz jego żony Galariny.

GPS prowadzi bezbłędnie. Jedziemy w kierunku północno-wschodnim. Po ok. 20-tu km osiągamy cel. Miejscowość leży trochę na uboczu, ale wieża kościoła i budowla zamku widoczne są z daleka. W centrum duży parking oraz skwer z pomnikiem zasłużonego burmistrza, który sprawował swój urząd z woli mieszkańców przez 28 lat. Zaprzyjaźniamy się z dwoma autobusami Rosjan, którzy akurat przybyli. Z uwagi, że żoną artysty i jego muzą była Rosjanka Galarina, traktują go prawie jak swojego.

Zamek to drobna przesada. Do posiadłości wchodzi się po kilku stopniach. Po lewej stronie kościół. Dalej kamienna brama, budka z biletami i kołowrotek pojedynczo wpuszczający turystów. Za bramą dobrze utrzymany park z dokładnie przyciętym żywopłotem wytyczającym alejki. Główna aleja prowadzi do fontanny z basenem. Po obu stronach "słonie na szczudłach" Wokół domu rosną wysokie drzewa, dające przyjemny cień i schronienie przed palącym słońcem.

Przed wejściem do budynku odwiedzamy garaż artysty, a w nim podziwiamy dużego czarnego Cadillac'a i stojącego na wolnym powietrzu znacznie mniejszego brzoskwiniowego Datsuna Kombi. Przysłuchujemy się opowieściom przewodnika, robimy kilka zdjęć i staramy się wyprzedzić rosyjską wycieczkę.

Łukowa brama w surowej kamiennej ścianie posiadłości wpuszcza nas do jej wnętrza. Wewnątrz dziedziniec z kamiennymi kręconymi schodami prowadzącymi do reprezentacyjnych pomieszczeń. Nieliczne okna wewnętrznego dziedzińca różnią się od siebie kształtami i stylem. Z jednego z nich spogląda na nas uśmiechnięta twarz gospodarza.

Piętro zostało tak zaprojektowane, że zwiedzając pomieszczenia zatacza się krąg i wraca na to samo miejsce. Ze schodów wchodzi się bezpośrednio do obszernej kaplicy z wielkim błękitnym tronem. Dalej czerwony salon ze szklanym okrągłym stołem, przez blat którego artysta mógł oglądać swojego ulubionego konia w stajni znajdującej się poniżej. W salonie na uwagę zasługuje zestaw szachów w kształcie odciętych palców. No cóż, opinia kontrowersyjnego artysty była w pełni uzasadniona. Następnie niebieska sypialnia pani domu, łazienka (prawdopodobnie wspólna) oraz bordowa sypialnia gospodarza. Kolejne pomieszczenia to biała kuchnia i chyba najważniejsze dla artysty - jego miejsce pracy. Przez okno przy tarasie Dali mógł obserwować okolicę. Obok kominek w kształcie elipsy i długa biesiadna ława. Całość dopełnia zacieniony taras z łukowatymi otworami okiennymi.

Przed wejściem do posiadłości nie mogło zabraknąć sklepów z pamiątkami, bez których trudno wyjechać z takiego miejsca. Miejsce warte odwiedzenia i uwiecznienia.

Figueres to miejsce urodzenia Salvadora Dali. Tutaj też za życia zbudował swoje muzeum.

Gdyby nie muzeum, to niewielu turystów przyjechałoby do tego miasta. Do muzeum nie łatwo trafić. Trochę błądzimy, ale zauważamy duży autokar pełen turystów i postanawiamy za nim podążać. To dobry strzał. Za chwilę jesteśmy już przed Teatre-Museu Dali.

Z oddali widać szklaną kopułę muzeum. Zajmuje ono cały kwartał. Trudno nie zwrócić uwagi na ten obiekt. Pokazywany jest w każdym przewodniku. Purpurowy, jednokondygnacyjny budynek z dominującą walcowatą narożną wieżą zwieńczoną ogromnymi jajami, wyróżnia się wyraźnie spośród szarych kamienic i biurowców. Gładka powierzchnia ścian udekorowana została niewielkimi figurkami ułożonymi w regularne poziome i skośne szeregi. Dach budynku ozdobiony został na przemian figurami anonimowych kobiet-sportsmenek oraz olbrzymimi jajami. Lewe skrzydło budynku uzupełnia jasna bryła z ogromną kulistą niebieską kopułą.

Przechodzimy wzdłuż rzędu wysmukłych cyprysów i skręcamy w wąską uliczkę. Tutaj architektura zmienia się radykalnie. Kamieniczki o śródziemnomorskim charakterze, malownicze kawiarenki. Dochodzimy do Placa Gala-Salvador Dali, gdzie centralnym punktem jest budynek Teatre-Museu Dali. Kolejka do kasy biletowej dosyć długa, ale sprawnie przesuwa się do przodu. Czujemy się w niej trochę jak na Gorkiego w Moskwie. Widzimy wiele znajomych twarzy z Púbol.

Już na dziedzińcu muzeum szokuje nas "deszczowa taksówka". Tłumy turystów próbują ją sfotografować wzajemnie sobie przeszkadzając. W każdym z okien dziedzińca różne postaci kobiet-sportsmenek. Dalej halla pod kopułą. Na jednej ze ścian portret mężczyzny złożony z różnokolorowych kwadratów. Z daleka profil jakby przypominający prezydenta Lincolna. Próbując zrobić zdjęcie i ustawiając odpowiednie zbliżenie odkrywam, że obraz kryje w sobie kobiecy akt. Bez aparatu nie udałoby się tego zauważyć.

W kolejnych salach odnajdujemy oryginał obrazu Gali z odkrytą piersią, którego nieudolną kopię widzieliśmy w Púbol. Obrazy, rzeźby oraz różne przedmioty użytkowe wypełniają sale i gabloty. Wąskimi korytarzami przeciskają się tłumy zwiedzających. Wymieniamy uprzejmości ze "znajomymi" Rosjanami i idziemy dalej. Na koniec trafiamy do małego patio, z którego opuszcza się muzeum i wychodzi na ulicę.

Teraz czas dla ciała. Odnajdujemy zacienioną restaurację i staramy się wybrać coś z miejscowych specjałów. Niestety podobnie jak poprzedniego wieczoru dania nie zachwycają. Za to udało nam się ugasić pragnienie. Przy sąsiednich stolikach grupa Rosjan głośno omawia wrażenia niekoniecznie związane ze sztuką Salvadora Dali.

A my ruszamy dalej na północ.